HISTORIA SZKOŁY

   
           Już w XVI wieku w Sieprawiu  istniała szkoła parafialna, a jej nauczyciel był wynagradzany przez proboszcza i miejscowych chłopów. Z zapisów kroniki prowadzonych od 1876 r. dowiadujemy się, że pierwszym nauczycielem został Jan Klimała.
         Naukę rozpoczęto wiosną 1876 r. w wynajętym pomieszczeniu, przystąpiono także do budowy szkoły. Uchwałą Rady Gminy z dnia 10 kwietnia 1876 r. postanowiono, że szkoła będzie budowana ze składek mieszkańców, które  stanowiły kapitał Kasy Pożyczkowej. W dniu 14 maja 1878 r. położono kamień węgielny pod budynek szkoły. Prace budowlane postępowały sprawnie dzięki pomocy mieszkańców wsi Siepraw i Łyczanka, Dobrowolnie organizowali oni transport materiałów, natomiast koszt materiałów i robocizny pokrywano z funduszu budowy. Zimą 1878 r. rozpoczeto naukę w nowym budynku, a prace wykończeniowe zakończono latem 1879 r. W dniu 15 października 1879 r. odbyło się uroczyste poświęcenie szkoły w obecności c.k. inspektora Rady Szkolnej Okręgowej w Bochni - p. Władysława Lercela, księżnej Augusty de Montleart, miejscowych księży, młodzieży i parafian. Ze względu na dużą liczbę dzieci Rada Szkolna Krajowa we Lwowie wydała dnia 23 września 1879 r. zezwolenie na utworzenie klasy równorzędnej. Na tej podstawie Rada Szkolna Okręgowa w Bochni mianowała tymczasową nauczycielkę. Objęła ona służbę 1 grudnia  tego roku, wprowadzona w obowiązki przez przewodniczącego Rady Szkolnej Miejscowej - proboszcza  W. Kopińskiego. Jednoklasowa szkoła o dwóch oddziałach równorzędnych i dwóch nauczycielach (jeden stały, drugi tymczasowy) funkcjonowała do roku 1883. Prawdopodobnie były jakieś koreky w organizacji szkoły, gdyż w informacji o ruchu kadrowym z tych lat czytamy, że "Rozporządzeniem Wysokiej c.k. Rady Szkolnej Krajowej we Lwowie z dnia 16 września 1883 r. (...) utworzono znowu  przy szkole w Sieprawiu oddział rownorzędny, a na podstawie tejże c.k. Rada Szkolna Okręgowa w Krakowie z dniem 22 września 1883 roku zamianowała p. Maryę Borucką jako zastępczynię nauczyciela przy szkole w Sieprawiu dla oddziału niższego, polecając zarazem tejże nauczycielce uczenie robót ręcznych kobiecych dziewcząt w oddziale wyższym". Wykorzystano więc oddział równorzędny do podziału cyklu kształcenia na dwa poziomy. W roku 1894 reskryptem Rady Szkolnej Krajowej, z dniem 1 stycznia 1895 r. jednoklasowa szkoła w Sieprawiu została przekształcona w dwuklasową o poszerzonym trzyletnim programie nauczania, z jednym kierownikiem i jednym nauczycielem młodszym. Dekretem Rady Szkolnej Krajowej, z dnia 12 stycznia 1896 r. kierownikiem został mianowany dotychczasowy starszy nauczyciel -Jan Klimała. W roku 1901 nastąpiły zmiany kadrowe - Jan Klimała został przeniesiony w stan spoczynku, a posadę kierownika szkoły objął Adolf Ryłka, który wraz z żoną Katarzyną Ryłkową - młodszą nauczycieką, pracowali w tutejszej szkole do czerwca 1904 r. W tym czasie szkoła liczyła trzech nauczycieli, gdyż oprócz wymienionych dwóch stałych nauczycieli zatrudniono też zastępczynię nauczyciela  (siłę tymczasową). W roku 1902 uzyskano zezwolenie na utworzenie drugiej klasy nadetatowej  w szkole w Sieprawiu  z siedzibą w Łyczance pod warunkiem znalezienia tam "izby z należytym urządzeniem szkolnym dla tej klasy".
         Od  roku 1901 do czewca 1904 r. piszący kronikę  kierownik szkoły Adolf Ryłka obszernie informuje o kłopotach jakie sprawiała mu sprawa egzekwowania obowiązku szkolnego. Miejscowa ludność przymuszana grzywnymi, reagowała agresją w stosunku do nauczycieli. Konflikty, niezwykle drastyczne znajdowały swój epilog w sądzie. Ta "wojna" przyniosła jednak efekty - nastąpiła wyraźna poprawa frekwencji i w roku szkolnym 1902/03 zaszła konieczność podzielenia I stopnia nauki na dwa równoległe oddziały (podziału dokonano w/g płci uczniów). Od pierwszego września 1905 r. zmienia sie poziom organizacyjny szkoły. Rozporządzeniem Rady Szkolnej Krajowej wprowadzono plan nauki szkoły czteroklasowej z sześcioletnim cyklem nauczania (z dwuletnią klasą III i IV). W 1907 roku rozpoczęto starania o rozbudowę istniejącego budynku. Budowę rozpoczęto latem roku 1909, a zakończono w roku następnym - 15 sierpnia 1910 r. budynek  został oddany do użytku. Z powodu budowy naukę przerwano do 15 listopada 1909 r., a potem wznowiono tylko dla stopni I, II, IV. Stopień III (3 i 4 rok nauki)  miał roczną przerwę. W zapisach kroniki spotyka się często informacje o zawieszeniu zajęć, przyczyną były epidemie chorób zakaźnych. Kolejne lata były organizowane zgodnie z kalendarzem. W kronice podkreślano uroczyste rozpoczynanie nauki we wrzesniu, a kończenie w czerwcu. W latach 1904 -1914 uroczyście organizowano zakończenie roku szkolnego, na które obok nabożeństwa w kościele składały się popisy młodzieży, rozdanie świadectw i nagród. Kadra nauczycielska w tych latach zwiększyła sie do siedmiu osób. Sprawna praca szkoły została zachwiana wojną w 1914 roku. We wszystkich wojennych latach przewinęło się przez szkołę sieprawską wielu nauczycieli. W latach drugiej wojny światowej i tuż po jej zakończeniu kondycja szkoły nie była najlepsza. Na podkreślenie zasługuje praca nauczycieli, dzięki którym efekty działalności dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej są i dziś godne uznania. Szczególną wymowę miała działalność charytatywna szkoły w czasie ogromnego kryzysu gospodarczego - uczono młodzież zaradności, a także przygotowano do życia społecznego i obywatelskiego. Pracą kilku pokoleń nauczycieli i wychowanków
           Współcześnie Szkoła Podstawowa w Sieprawiu  nosi imię Tadeusza  Kościuszki i rozwija pracę wychowawczą wokół tej postaci historycznej.  Placówka ta uzyskała w latach 60-tych nowy, piękny budynek z salą gimnastyczną oraz zgromadziła znakomite wyposażenie w sprzęt i pomoce naukowe.
            W roku 1972 utworzono tu pierwszą w Polsce zbiorczą szkołę gminną, która funkcjonowała do 1983 roku, a dowożenia uczniów z innych szkół zaprzestano dopiero w roku 1994. Obecnie szkoła liczy około 300 uczniów i z roku na rok ta liczba ulega pomniejszeniu.